UWV

‘Het begint met je instelling. Als die actief en positief is, kun je ook na je 65e snel een nieuwe baan vinden, net als ik.’ Theo raakte als 65-jarige werkloos nadat hij jarenlang als manager veiligheid binnen de mechanische industrie had gewerkt. Toch zat hij niet bij de pakken neer. ‘Ik besteedde veel tijd aan mijn profiel op LinkedIn. Dat werkte, want recruiters wisten mij snel te vinden. Er zijn veel werkgevers die mensen met kennis en ervaring zoeken.’ ‘In de maanden dat ik werkloos was, had ik veel sollicitatiegesprekken. Soms werd ik door wel 4 recruiters per week benaderd. Inmiddels ben ik 66, maar ik heb niet het gevoel dat ik nog een jaar ‘moet’. Ik wil nog minimaal 5 of 6 jaar werken en daarna bekijk ik het per jaar. Dat is voor mij een fijne instelling en ook voor werkgevers aantrekkelijk. Ik weet hoe ik mezelf moet verkopen, UWV heeft dat goed beoordeeld en mij daarin vrijgelaten. Dat was heel fijn. En met resultaat: ik vond een nieuwe baan als coördinator QHSE in de infrastructuur, bij Optimus infra.’ ‘Ik heb altijd in kantoorgebouwen gewerkt, en nu sta ik ineens buiten bij een nieuwe autoweg om ervoor te zorgen dat de veiligheid op orde is. Al snel zag ik dat er veel te verbeteren viel. Dat vermoeden had de directeur al, daarom wilden ze mij er graag bij hebben: er is behoefte aan kennis en ervaring. En omdat ik veel ervaring meebracht, werd ik ook meteen opgenomen in het managementteam.’ ‘Het werk is uitdagend, je bent heel actief en schakelt met veel partners. Dat doe ik nu fulltime, maar misschien ga ik uiteindelijk minder werken. Als het veiligheidssysteem eenmaal staat, hoef ik het alleen nog te onderhouden.’ ‘Andere 65-plussers gun ik ook zo’n leuke baan. Mijn advies: blijf positief. Werkgevers zijn écht naar je op zoek. Als je zelf al denkt dat je leeftijd een hindernis is, is het gedoemd te mislukken. Dus blijf erin geloven, dan straal je dat ook uit en bereik je veel meer.’

Door een skiongeluk 1,5 jaar geleden staat het leven van Menno Streefland (28) ineens op z’n kop: hij krijgt een incomplete dwarslaesie. Er volgt een maandenlange revalidatie, maar nooit meer kunnen lopen? Dat accepteert Menno niet. Hij gaat voor een zo volledig mogelijk herstel. ‘Ik geloof in de maakbaarheid van het leven en in de wetenschap. Het is 2024. En ik zie nu ook een mooie kant van Nederland. De hele dag door krijg ik het beste van een ander te zien. Ga maar eens na: als jij een jongen van 28 jaar ziet worstelen met een rollator, dan schiet je toch ook meteen te hulp?’ Tijdens zijn revalidatie zoekt Menno naar oplossingen waarmee hij zijn mobiliteit enigszins terugkrijgt. ‘Mijn benen doen het niet, dus hoe ga ik autorijden?’ Een aangepaste bus met handbediening biedt de oplossing. ‘Remmen en gas geven doe ik met m’n handen. En de bus heeft genoeg ruimte om een rolstoel of rollator mee te nemen. UWV hielp me met deze vervoersvoorziening.’ Hierdoor is Menno mobiel en kan hij naar z’n werk. Tijdens zijn terugkeer begint hij met bureauwerkzaamheden, maar Menno’s revalidatie gaat heel goed. Inmiddels heeft hij zijn baan als accountmanager bij HockeyWerkt en Job Invest weer opgepakt.     Een positieve houding is tekenend voor Menno. ‘Ik treur iedere dag 10 minuten. Langer heeft geen zin. Als je 1 uur kritisch gaat denken dan kost dat je vooral veel energie. Dus kan je maar beter positief nadenken. Sinds Menno’s ongeluk leerde hij de zorg in Nederland goed kennen. ‘Ik ben me zo bewust van de hulp die ik krijg van de zorgverzekering, de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO) en UWV. Daar ben ik heel dankbaar voor. Elke dag kan ik naar fysiotherapie, mijn salaris wordt voor een groot deel doorbetaald en mijn werkgever neemt alle verantwoordelijkheid. Het is in Nederland allemaal zo goed geregeld.’ ‘Wat deze periode mij leert, is dat er duizenden oplossingen zijn. In mijn situatie helpt UWV me. Voor iemand anders is dat misschien wel de gemeente, crowdfunding of je familie. Ik ben erachter gekomen dat wat je ook nodig hebt, er altijd een manier voor te vinden is. Ook al is het met zorgtrajecten soms wel een hele lange weg. Maar als je niet stopt met zoeken, dan weet ik zeker dat je een oplossing vindt.’

Faalangst kan je loopbaan behoorlijk in de weg staan. Bijvoorbeeld omdat je niet durft te solliciteren op de baan die je wél graag zou willen of aarzelt om voor een promotie te gaan. Het goede nieuws: er is iets aan te doen. Faalangstcoach Marja Ruijterman geeft 4 tips om vol overtuiging en zonder gepieker die volgende loopbaanstap te zetten. 1. Leer te ontspannen via je adem ‘Een rustige, diepe ademhaling zorgt ervoor dat je ontspant en zelfverzekerd overkomt. Maar als je zenuwachtig bent, adem je juist snel en hoog. Zie je op tegen een spannend gesprek? Kalmeer jezelf door rustig te ademen, en begin met praten op een uitademing. Je wordt meteen kalmer en dieper ademen gaat steeds makkelijker.’ 2. Oefen met helpende gedachten ‘Negatieve gedachten zoals ‘Dat lukt me nooit’ kunnen verlammend werken. Het helpt om te onderzoeken waar de gedachte vandaan komt. En klopt hij wel? De gedachte onderzoeken kan nieuw perspectief bieden. Bijvoorbeeld: ‘Als ik taak x echt niet kan, kan ik die dan leren door een cursus te doen?’ 3. Speel met je lichaamshouding ‘Wist je dat de manier waarop je zit en staat invloed heeft op hoe je je voelt en hoe je overkomt op anderen? Zit je ineengezakt en praat je zacht, dan kun je onzeker overkomen. Wat helpt: ga rechtop zitten, ontspan je schouders en adem uit. Dat werkt direct. Oefen dit als je een lastig gesprek voor de boeg hebt.’ 4. Neem complimenten echt in ontvangst ‘Velen van ons zijn geneigd om kritiek te onthouden en complimenten weg te wuiven. Oefen om het echt te horen en te voelen als je een compliment krijgt. Adem diep in en herhaal het voor jezelf. Of schrijf het op, dat helpt ook. Zo kun je het elke dag lezen, tot je het gelooft.’ 💡 Meer tips om faalangst de baas te worden? Lees het hele interview met Marja: https://u.uwv.nl/faalangst

‘Ik maak weer onderdeel uit van de maatschappij en ben onder de mensen.’ Benjamin (38) is slechtziend en vond zijn passie als fietsenmaker bij een fietsencentrale. ‘Gelukkig kreeg ik via UWV een vervoersvoorziening. Hierdoor kan ik dit werk blijven doen. Hier heb ik eindelijk mijn plek gevonden.’    ‘Door een hersentumor zie ik sinds mijn 16e minder dan 5 procent. Vroeger volgde ik een opleiding tot timmerman. Zelfs nadat ik slechtziend werd, wilde ik iets met mijn handen blijven doen. Hoewel ik niet altijd voor alles evenveel geduld heb, lukt het wel als ik een fiets maak. Het helpt ook dat ik ooit wel heb kunnen zien, dus ik weet hoe een fiets eruitziet en in elkaar zit. Dankzij het REA-college van Bartiméus, een organisatie voor mensen met een visuele beperking, behaalde ik mijn opleiding fietstechniek.’    ‘Epileptische aanvallen door het vele reizen dwongen me te stoppen bij mijn 1e baan als fietsenmaker. Tijdens sollicitaties merkte ik dat mensen dachten dat je als slechtziende niets kan. En dat doet wat met je zelfvertrouwen. Ik zat toen zo slecht in mijn vel dat ik bij de huisarts aanklopte. Met hulp van UWV startte ik een re-integratietraject en kwam bij mijn huidige jobcoach Femke terecht. Zij begreep mijn angst door eerdere ervaringen en hielp me mijn weg terug te vinden naar het vak als fietsenmaker dat altijd mijn interesse had. En zo kwam ik met het idee om bij fietsencentrale AFAC te solliciteren.’    ‘Bij AFAC voelde ik meteen een klik en werd aangenomen. Maar om op mijn werk te komen, moet ik gebracht worden. Via UWV kreeg ik een taxi-voorziening, waardoor ik dit werk kan blijven doen. Mijn collega’s en ik delen flauwe grappen, en ik voel me gehoord. Bij AFAC denken ze tenminste in mogelijkheden.’     ‘Ik raad iedereen in zo'n situatie aan om positief te blijven en begeleiding van UWV in te schakelen bij het zoeken naar werk. Gelukkig ben ik weer terug in de fietsenbranche. Een band of ketting vervangen, de spatborden; ik vind alles leuk. Het is iedere keer weer een uitdaging.’ 

‘Toen mijn vorige baan te routinematig werd, nam ik de tijd om uit te zoeken waarom ik dat zo ervaarde. Dat gaf me inzichten waarmee ik de routine kon doorbreken’, legt Nadia uit. ‘Dit speelde een paar jaar geleden, toen ik als functioneel applicatiebeheerder werkte.’ ‘Ik stelde mezelf vragen als: - Wat zou je nog meer willen leren? - Wat is je toekomstperspectief binnen deze functie én binnen deze organisatie? Zo leerde ik dat mijn functie te breed was. Ik wilde me gaan specialiseren in bepaalde onderdelen. Hoewel mijn toenmalige werkgever alle hulp aanbood, bleek dat mijn ambitie toch ergens anders lag. Zo belandde ik bij UWV.’ ‘Hier hou ik me als business analist bezig met het verbeteren en gebruiksvriendelijker maken van onze IT-voorzieningen. Ik vind het heel fijn dat ik ook hier echt iets bijdraag aan de maatschappij. Hoe beter onze IT, hoe beter we cliënten vooruithelpen. En bovendien heb ik het routinewerk achter me kunnen laten. Ik heb de verdieping en uitdaging gevonden die ik miste. Zo’n zelfonderzoek kan ik dus aanraden aan iedereen voor wie werk al iets te lang voelt als meer van hetzelfde.’ #werkenbijUWV #danwerkjevooronsallemaal

‘Nu mijn creativiteit de ruimte krijgt, weet ik: het maakt niet uit wat je doet, als je maar gelukkig bent.’ Paul (54) wilde zijn baan als transactiemedeweker bij een bank verruilen voor het ondernemerschap. In plaats daarvan kreeg hij een burn-out. Paul gooide het roer om en schoolde zich om tot kok. ‘Ik leer hier elke dag zo veel. Uiteindelijk wil ik het hele proces leren: vanaf inkoop tot het eten bij de gasten op tafel komt.’ ‘Ik zag geen toekomst bij de bank waar ik werkte. De cultuur paste niet meer bij mij. Toen er een mogelijkheid kwam, maakte ik gebruik van een vertrekregeling. Als nieuw begin wilde ik iets totaal anders: een eigen winkel met interieurartikelen én een koffiehoek. Die koffiehoek werd vervolgens een lunchroom. En daarmee verdween het plan voor een interieurwinkel. Dat toonde al mijn passie voor koken.’  ‘Mijn plannen waren echter van korte duur. Want na 3 maanden gebeurde er iets onverwachts: ik kreeg een burn-out. Ik ging de Ziektewet in en kwam via Linda, mijn adviseur bij UWV, in contact met loopbaancoach Anton. Met hem ontdekte ik dat ik iets creatiefs moest doen. Antons kantoor zat boven De Eemlandhoeve, een biologische boerderij. Daar hielp ik vervolgens bijna 3 jaar lang, 2 dagen per week in de keuken als vrijwilliger.’ ‘De nuchtere denkwijze van het boerenleven was voor mij het keerpunt. Ik startte met een Werkfit-traject en begon een leerwerktraject tot basiskok. Bij hotel & restaurant De Kastanjehof, waar ik nu ook in dienst ben, liep ik stage. Koken geeft mij rust, een gevoel dat ik anderen ook gun. Wat dit alles mij leerde: kies niet voor een beroep omdat je veel verdient, maar kijk of het je gelukkig maakt. En neem de tijd om te onderzoeken wat je écht leuk vindt. Ik kreeg de kans om dat te doen, en nu zit ik helemaal op mijn plek.’

‘In mijn jeugd ontving ik veel hulp van zorgverleners die mij lichtpuntjes boden in donkere tijden. Ik dacht: wat zou het mooi zijn als ik dat ook voor een ander kan betekenen.’ De hulpverlening die Demi (26) vanwege haar visuele beperking kreeg, inspireerde haar om de opleiding Social Work te volgen. Na het behalen van haar diploma vond ze werk bij een jeugdzorginstelling en kreeg daarbij hulpmiddelen via UWV. ‘Mijn beperking werkt in mijn voordeel: cliënten geven aan dat ik ze vaak beter begrijp.’ ‘Door mijn albinisme zie ik slechts 12 procent. In mijn zoektocht naar stages en werk, hoorde ik vaak dat ik daardoor niet in de zorg zou kunnen werken. Ik werd bijvoorbeeld afgewezen, omdat ik geen gezichtsuitdrukkingen zie. Het voelde alsof ik door mijn beperking tijdens sollicitaties niet eerlijk werd beoordeeld en mezelf moest verdedigen. Maar na een open sollicitatie bij jeugdzorginstelling De Heeren van Zorg werd ik wél aangenomen en begon ik als sociotherapeut.’ ‘Voordat ik startte bij mijn nieuwe baan, bleek taxivervoer niet mogelijk: de gemeente vergoedde dit niet. En mijn werklocatie is slecht bereikbaar met het openbaar vervoer. Dit zorgde voor veel stress, omdat ik afhankelijk ben van taxivervoer. Gelukkig hielp Lara, mijn contactpersoon bij UWV, mij met het regelen van een taxivergoeding. Daardoor kon ik diezelfde maandag nog aan de slag. Dat voelde als een grote opluchting.’ ‘Inmiddels ben ik doorgegroeid naar casemanager en begeleid ik (jong)volwassenen met een autismespectrumstoornis. Daarbij moet ik veel lezen en schrijven. Samen met UWV kijken we naar welke werkvoorzieningen me daarbij kunnen helpen, spraakherkenning en vergrotingsapparatuur bijvoorbeeld. Het is fijn dat ik daardoor mijn werk kan doen.’ ‘Ik zit hier helemaal op mijn plek, maar ik blijf vooruitkijken. In de toekomst wil ik me specialiseren in rouwbegeleiding. Tegen mensen in een soortgelijke situatie wil ik zeggen: blijf altijd kijken naar wat er wél mogelijk is. Misschien zijn er andere mensen of instanties die je kunnen helpen. Wat gisteren onmogelijk leek, kan vandaag wel werkelijkheid worden.’

‘Ik dacht: als ik iets wil, moet ik het nu doen. Ik was 59 toen mijn baan als trainer in een callcenter stopte, en ik realiseerde me: ik kom minder snel aan de bak dan een 25-jarige. Toen ik de kans kreeg om me om te scholen, greep ik die daarom direct.’ Janny – inmiddels 60 jaar - volgde via UW het leerwerktraject ‘Basis werken in het groen’, en werkt inmiddels met veel plezier als assistent-hovenier. ‘Na mijn ontslag duurde het niet lang voordat ik weer aan het werk was. Al voor ik de WW-uitkering kreeg, had ik mijn cv naar UWV gestuurd. Ik ontmoette een adviseur van UWV en zij stelde een omscholing naar het hoveniersvak voor. Dit kon via een speciaal traject voor zij-instromers, dat is opgezet door UWV samen met een opleidingscentrum en 3 hoveniersbedrijven. Het sprak me gelijk aan.’ ‘Toch heb ik er goed over nagedacht, en ik heb overlegd met mijn partner. Het was best een hele ommezwaai. Ik hield weliswaar veel van tuinieren, maar in je eigen tuin kun je na een uurtje zeggen: ik heb geen zin meer. Maar dat kan natuurlijk niet als je op projecten werkt. Maar ik dacht: ik ben niet van suiker en ik wil gewoon graag werken!’  'De stage en het leerwerktraject – bij Van Tuinen Tuinservice - bleken hartstikke leuk. Ik had een enthousiaste, inspirerende trainer en een gemengde groep deelnemers van allerlei leeftijden. Wat we ’s morgens leerden, konden we ’s middags meteen in de praktijk toepassen.’ ‘Mijn werkdag begint om 7.00 uur, dus het is vroeg opstaan. Dat vind ik het minst leuke, zeg ik heel eerlijk. Maar ik ben ontzettend blij met mijn overstap. Nu zit ik helemaal op mijn plek bij een goede werkgever en met fijne collega’s. Ik zeg tegen iedereen: denk in mogelijkheden en probeer het gewoon. Als ik – als vrouw van 60 – een bosmaaier weet te bedienen, dan kan jij het ook. En vind je het na 12 weken toch niks? Dan heb je het in elk geval geprobeerd!’

‘Natuurlijk was de carrièreswitch van het kappersvak naar de tandartspraktijk best pittig, maar ik kreeg goede ondersteuning. Nu sta ik vol vertrouwen in mijn nieuwe rol.’ Kim (40) werkte 23 jaar als kapster, tot dit door lichamelijke klachten niet meer kon. Toen schoolde ze zich om tot tandartsassistente. ‘Ik zou iedereen die over een overstap nadenkt aanraden om door te zetten.’ ’23 jaar heb ik met plezier gewerkt in de kapperszaak in mijn eigen dorp. Maar tijdens de zwangerschap van mijn 2e kind ontwikkelde ik bekkeninstabiliteit, waardoor ik tijdelijk in de WW en Ziektewet belandde. Ik kon niet meer lang in dezelfde houding staan, en het werd duidelijk dat ik voor altijd moest stoppen in het kappersvak. Er volgde een zware periode.’ ‘Gelukkig kreeg ik in die tijd hulp van UWV. Via mijn adviseur werk Naomi kreeg ik een beroepskeuzetest. Daaruit bleek dat een baan als dokters- of tandartsassistente goed bij me zou passen. Ik liep een dag mee bij mijn eigen tandarts om een beeld te krijgen van de werkzaamheden, en ik vond het ontzettend leuk! Naomi regelde toen gesprekken met een opleider en niet veel later kon ik aan de opleiding tot tandartsassistente beginnen.’ ‘Tijdens de opleiding mocht ik lerend aan het werk bij een tandartspraktijk in de buurt. Eerst als stagiair, daarna vast in dienst. De combinatie van werken en leren was soms uitdagend. Ik had sinds mijn kappersopleiding niet meer in de studieboeken gezeten, dus dat was wennen. Maar het team van de kliniek en UWV waren er gelukkig altijd voor ondersteuning.’ ‘Ik haal enorm veel voldoening uit mijn nieuwe werk.  Ik pas veel vaardigheden toe die ik eerder in de kapperszaak leerde. Zoals in de omgang met mensen. Als ik zie dat iemand bang is, ga ik bij diegene in de wachtkamer zitten om een praatje te maken. Ik neem de persoon aan de hand mee en dat neemt angst weg. Ik merk dat patiënten me daar dankbaar voor zijn. Dat maakt dat ik elke dag met zoveel plezier naar mijn werk ga.’ 

‘Om overspannenheid of burn-out te voorkomen, is het belangrijk om signalen van stress tijdig te herkennen. Dan kun je bijsturen richting een gezonde balans tussen werk en privé’, zegt loopbaancoach Justine Bongers. Ze begeleidt mensen die niet meer gelukkig zijn in hun werk, vaak met stressklachten als onderliggende reden. ‘Ongeveer 25% van de werkende Nederlanders heeft last van hoge stress. En de verwachting is dat we in 2030 de 30% aantikken. Dan hebben we het eigenlijk over een flinke epidemie’, aldus Justine. 'De kunst is om niet te wachten tot je overspannen raakt maar om jezelf al eerder de juiste vragen te stellen.’ Justine geeft praktische tips om gezond aan het werk te blijven.