UWV

‘Ik maak weer onderdeel uit van de maatschappij en ben onder de mensen.’ Benjamin (38) is slechtziend en vond zijn passie als fietsenmaker bij een fietsencentrale. ‘Gelukkig kreeg ik via UWV een vervoersvoorziening. Hierdoor kan ik dit werk blijven doen. Hier heb ik eindelijk mijn plek gevonden.’    ‘Door een hersentumor zie ik sinds mijn 16e minder dan 5 procent. Vroeger volgde ik een opleiding tot timmerman. Zelfs nadat ik slechtziend werd, wilde ik iets met mijn handen blijven doen. Hoewel ik niet altijd voor alles evenveel geduld heb, lukt het wel als ik een fiets maak. Het helpt ook dat ik ooit wel heb kunnen zien, dus ik weet hoe een fiets eruitziet en in elkaar zit. Dankzij het REA-college van Bartiméus, een organisatie voor mensen met een visuele beperking, behaalde ik mijn opleiding fietstechniek.’    ‘Epileptische aanvallen door het vele reizen dwongen me te stoppen bij mijn 1e baan als fietsenmaker. Tijdens sollicitaties merkte ik dat mensen dachten dat je als slechtziende niets kan. En dat doet wat met je zelfvertrouwen. Ik zat toen zo slecht in mijn vel dat ik bij de huisarts aanklopte. Met hulp van UWV startte ik een re-integratietraject en kwam bij mijn huidige jobcoach Femke terecht. Zij begreep mijn angst door eerdere ervaringen en hielp me mijn weg terug te vinden naar het vak als fietsenmaker dat altijd mijn interesse had. En zo kwam ik met het idee om bij fietsencentrale AFAC te solliciteren.’    ‘Bij AFAC voelde ik meteen een klik en werd aangenomen. Maar om op mijn werk te komen, moet ik gebracht worden. Via UWV kreeg ik een taxi-voorziening, waardoor ik dit werk kan blijven doen. Mijn collega’s en ik delen flauwe grappen, en ik voel me gehoord. Bij AFAC denken ze tenminste in mogelijkheden.’     ‘Ik raad iedereen in zo'n situatie aan om positief te blijven en begeleiding van UWV in te schakelen bij het zoeken naar werk. Gelukkig ben ik weer terug in de fietsenbranche. Een band of ketting vervangen, de spatborden; ik vind alles leuk. Het is iedere keer weer een uitdaging.’ 

‘Toen mijn vorige baan te routinematig werd, nam ik de tijd om uit te zoeken waarom ik dat zo ervaarde. Dat gaf me inzichten waarmee ik de routine kon doorbreken’, legt Nadia uit. ‘Dit speelde een paar jaar geleden, toen ik als functioneel applicatiebeheerder werkte.’ ‘Ik stelde mezelf vragen als: - Wat zou je nog meer willen leren? - Wat is je toekomstperspectief binnen deze functie én binnen deze organisatie? Zo leerde ik dat mijn functie te breed was. Ik wilde me gaan specialiseren in bepaalde onderdelen. Hoewel mijn toenmalige werkgever alle hulp aanbood, bleek dat mijn ambitie toch ergens anders lag. Zo belandde ik bij UWV.’ ‘Hier hou ik me als business analist bezig met het verbeteren en gebruiksvriendelijker maken van onze IT-voorzieningen. Ik vind het heel fijn dat ik ook hier echt iets bijdraag aan de maatschappij. Hoe beter onze IT, hoe beter we cliënten vooruithelpen. En bovendien heb ik het routinewerk achter me kunnen laten. Ik heb de verdieping en uitdaging gevonden die ik miste. Zo’n zelfonderzoek kan ik dus aanraden aan iedereen voor wie werk al iets te lang voelt als meer van hetzelfde.’ #werkenbijUWV #danwerkjevooronsallemaal

‘Nu mijn creativiteit de ruimte krijgt, weet ik: het maakt niet uit wat je doet, als je maar gelukkig bent.’ Paul (54) wilde zijn baan als transactiemedeweker bij een bank verruilen voor het ondernemerschap. In plaats daarvan kreeg hij een burn-out. Paul gooide het roer om en schoolde zich om tot kok. ‘Ik leer hier elke dag zo veel. Uiteindelijk wil ik het hele proces leren: vanaf inkoop tot het eten bij de gasten op tafel komt.’ ‘Ik zag geen toekomst bij de bank waar ik werkte. De cultuur paste niet meer bij mij. Toen er een mogelijkheid kwam, maakte ik gebruik van een vertrekregeling. Als nieuw begin wilde ik iets totaal anders: een eigen winkel met interieurartikelen én een koffiehoek. Die koffiehoek werd vervolgens een lunchroom. En daarmee verdween het plan voor een interieurwinkel. Dat toonde al mijn passie voor koken.’  ‘Mijn plannen waren echter van korte duur. Want na 3 maanden gebeurde er iets onverwachts: ik kreeg een burn-out. Ik ging de Ziektewet in en kwam via Linda, mijn adviseur bij UWV, in contact met loopbaancoach Anton. Met hem ontdekte ik dat ik iets creatiefs moest doen. Antons kantoor zat boven De Eemlandhoeve, een biologische boerderij. Daar hielp ik vervolgens bijna 3 jaar lang, 2 dagen per week in de keuken als vrijwilliger.’ ‘De nuchtere denkwijze van het boerenleven was voor mij het keerpunt. Ik startte met een Werkfit-traject en begon een leerwerktraject tot basiskok. Bij hotel & restaurant De Kastanjehof, waar ik nu ook in dienst ben, liep ik stage. Koken geeft mij rust, een gevoel dat ik anderen ook gun. Wat dit alles mij leerde: kies niet voor een beroep omdat je veel verdient, maar kijk of het je gelukkig maakt. En neem de tijd om te onderzoeken wat je écht leuk vindt. Ik kreeg de kans om dat te doen, en nu zit ik helemaal op mijn plek.’

‘In mijn jeugd ontving ik veel hulp van zorgverleners die mij lichtpuntjes boden in donkere tijden. Ik dacht: wat zou het mooi zijn als ik dat ook voor een ander kan betekenen.’ De hulpverlening die Demi (26) vanwege haar visuele beperking kreeg, inspireerde haar om de opleiding Social Work te volgen. Na het behalen van haar diploma vond ze werk bij een jeugdzorginstelling en kreeg daarbij hulpmiddelen via UWV. ‘Mijn beperking werkt in mijn voordeel: cliënten geven aan dat ik ze vaak beter begrijp.’ ‘Door mijn albinisme zie ik slechts 12 procent. In mijn zoektocht naar stages en werk, hoorde ik vaak dat ik daardoor niet in de zorg zou kunnen werken. Ik werd bijvoorbeeld afgewezen, omdat ik geen gezichtsuitdrukkingen zie. Het voelde alsof ik door mijn beperking tijdens sollicitaties niet eerlijk werd beoordeeld en mezelf moest verdedigen. Maar na een open sollicitatie bij jeugdzorginstelling De Heeren van Zorg werd ik wél aangenomen en begon ik als sociotherapeut.’ ‘Voordat ik startte bij mijn nieuwe baan, bleek taxivervoer niet mogelijk: de gemeente vergoedde dit niet. En mijn werklocatie is slecht bereikbaar met het openbaar vervoer. Dit zorgde voor veel stress, omdat ik afhankelijk ben van taxivervoer. Gelukkig hielp Lara, mijn contactpersoon bij UWV, mij met het regelen van een taxivergoeding. Daardoor kon ik diezelfde maandag nog aan de slag. Dat voelde als een grote opluchting.’ ‘Inmiddels ben ik doorgegroeid naar casemanager en begeleid ik (jong)volwassenen met een autismespectrumstoornis. Daarbij moet ik veel lezen en schrijven. Samen met UWV kijken we naar welke werkvoorzieningen me daarbij kunnen helpen, spraakherkenning en vergrotingsapparatuur bijvoorbeeld. Het is fijn dat ik daardoor mijn werk kan doen.’ ‘Ik zit hier helemaal op mijn plek, maar ik blijf vooruitkijken. In de toekomst wil ik me specialiseren in rouwbegeleiding. Tegen mensen in een soortgelijke situatie wil ik zeggen: blijf altijd kijken naar wat er wél mogelijk is. Misschien zijn er andere mensen of instanties die je kunnen helpen. Wat gisteren onmogelijk leek, kan vandaag wel werkelijkheid worden.’

‘Ik dacht: als ik iets wil, moet ik het nu doen. Ik was 59 toen mijn baan als trainer in een callcenter stopte, en ik realiseerde me: ik kom minder snel aan de bak dan een 25-jarige. Toen ik de kans kreeg om me om te scholen, greep ik die daarom direct.’ Janny – inmiddels 60 jaar - volgde via UW het leerwerktraject ‘Basis werken in het groen’, en werkt inmiddels met veel plezier als assistent-hovenier. ‘Na mijn ontslag duurde het niet lang voordat ik weer aan het werk was. Al voor ik de WW-uitkering kreeg, had ik mijn cv naar UWV gestuurd. Ik ontmoette een adviseur van UWV en zij stelde een omscholing naar het hoveniersvak voor. Dit kon via een speciaal traject voor zij-instromers, dat is opgezet door UWV samen met een opleidingscentrum en 3 hoveniersbedrijven. Het sprak me gelijk aan.’ ‘Toch heb ik er goed over nagedacht, en ik heb overlegd met mijn partner. Het was best een hele ommezwaai. Ik hield weliswaar veel van tuinieren, maar in je eigen tuin kun je na een uurtje zeggen: ik heb geen zin meer. Maar dat kan natuurlijk niet als je op projecten werkt. Maar ik dacht: ik ben niet van suiker en ik wil gewoon graag werken!’  'De stage en het leerwerktraject – bij Van Tuinen Tuinservice - bleken hartstikke leuk. Ik had een enthousiaste, inspirerende trainer en een gemengde groep deelnemers van allerlei leeftijden. Wat we ’s morgens leerden, konden we ’s middags meteen in de praktijk toepassen.’ ‘Mijn werkdag begint om 7.00 uur, dus het is vroeg opstaan. Dat vind ik het minst leuke, zeg ik heel eerlijk. Maar ik ben ontzettend blij met mijn overstap. Nu zit ik helemaal op mijn plek bij een goede werkgever en met fijne collega’s. Ik zeg tegen iedereen: denk in mogelijkheden en probeer het gewoon. Als ik – als vrouw van 60 – een bosmaaier weet te bedienen, dan kan jij het ook. En vind je het na 12 weken toch niks? Dan heb je het in elk geval geprobeerd!’

‘Natuurlijk was de carrièreswitch van het kappersvak naar de tandartspraktijk best pittig, maar ik kreeg goede ondersteuning. Nu sta ik vol vertrouwen in mijn nieuwe rol.’ Kim (40) werkte 23 jaar als kapster, tot dit door lichamelijke klachten niet meer kon. Toen schoolde ze zich om tot tandartsassistente. ‘Ik zou iedereen die over een overstap nadenkt aanraden om door te zetten.’ ’23 jaar heb ik met plezier gewerkt in de kapperszaak in mijn eigen dorp. Maar tijdens de zwangerschap van mijn 2e kind ontwikkelde ik bekkeninstabiliteit, waardoor ik tijdelijk in de WW en Ziektewet belandde. Ik kon niet meer lang in dezelfde houding staan, en het werd duidelijk dat ik voor altijd moest stoppen in het kappersvak. Er volgde een zware periode.’ ‘Gelukkig kreeg ik in die tijd hulp van UWV. Via mijn adviseur werk Naomi kreeg ik een beroepskeuzetest. Daaruit bleek dat een baan als dokters- of tandartsassistente goed bij me zou passen. Ik liep een dag mee bij mijn eigen tandarts om een beeld te krijgen van de werkzaamheden, en ik vond het ontzettend leuk! Naomi regelde toen gesprekken met een opleider en niet veel later kon ik aan de opleiding tot tandartsassistente beginnen.’ ‘Tijdens de opleiding mocht ik lerend aan het werk bij een tandartspraktijk in de buurt. Eerst als stagiair, daarna vast in dienst. De combinatie van werken en leren was soms uitdagend. Ik had sinds mijn kappersopleiding niet meer in de studieboeken gezeten, dus dat was wennen. Maar het team van de kliniek en UWV waren er gelukkig altijd voor ondersteuning.’ ‘Ik haal enorm veel voldoening uit mijn nieuwe werk.  Ik pas veel vaardigheden toe die ik eerder in de kapperszaak leerde. Zoals in de omgang met mensen. Als ik zie dat iemand bang is, ga ik bij diegene in de wachtkamer zitten om een praatje te maken. Ik neem de persoon aan de hand mee en dat neemt angst weg. Ik merk dat patiënten me daar dankbaar voor zijn. Dat maakt dat ik elke dag met zoveel plezier naar mijn werk ga.’ 

‘Om overspannenheid of burn-out te voorkomen, is het belangrijk om signalen van stress tijdig te herkennen. Dan kun je bijsturen richting een gezonde balans tussen werk en privé’, zegt loopbaancoach Justine Bongers. Ze begeleidt mensen die niet meer gelukkig zijn in hun werk, vaak met stressklachten als onderliggende reden. ‘Ongeveer 25% van de werkende Nederlanders heeft last van hoge stress. En de verwachting is dat we in 2030 de 30% aantikken. Dan hebben we het eigenlijk over een flinke epidemie’, aldus Justine. 'De kunst is om niet te wachten tot je overspannen raakt maar om jezelf al eerder de juiste vragen te stellen.’ Justine geeft praktische tips om gezond aan het werk te blijven.

‘Ik kan het iedereen aanraden om een vergelijkbare baan eens in een heel andere sector te proberen,’ tipt Orville. ‘Zelf stapte ik over van de commerciële naar de publieke sector. Zo leerde ik hoe waardevol dat kan zijn. Ik werkte lange tijd in een snelle, resultaatgerichte wereld en vroeg me heel erg af of een overheidsinstantie wel bij me zou passen. Toch maakte ik de overstap en werk ik daar nu al 2 jaar met veel plezier. Hierdoor zie ik welke meerwaarde een andere werkomgeving kan brengen.' 'In mijn functie als gegevensarchitect bij UWV, kijk ik vooral hoe we met data om kunnen gaan. Dat doe je hier altijd met cliënten in je achterhoofd. In alles wat we doen gaat het erom dat we mensen zo goed mogelijk helpen. In andere functies was ik juist gewend om vooral te streven naar winst.' 'Het tempo in mijn huidige werk is anders. Soms duurt het door verschillende processen langer om iets voor elkaar te krijgen. Maar aan de andere kant krijg ik daardoor juist meer tijd en ruimte om mijn werk zo goed mogelijk te doen, in plaats van zo snel mogelijk. Dat is super waardevol!' 'De ene sector is niet beter of leuker dan de ander. Ze zijn ieder op hun eigen manier leerzaam en uitdagend. Maar ik kan dus zeker aanraden om eens een overstap te maken naar een andere branche.’ #werkenbijUWV #danwerkjevooronsallemaal

‘Hoewel mijn pad gevuld was met moeilijke periodes, kan ik nu licht brengen in het leven van anderen.' Cat Rose-Tran (39) kreeg na de geboorte van haar zoon de diagnose borstkanker. Maar met steun van haar dierbaren vond ze de kracht om door te gaan. ‘Het contact met een lotgenoot gaf mij het laatste zetje om mijn droom na te jagen: een carrière als uitvaartbegeleider. Ik startte mijn eigen uitvaartbedrijf: de Laatste Vaart Afscheidszorg.’ ‘Ik genoot enorm van de zwangerschap van mijn zoon Rocco, en na zijn geboorte voelde ik veel dankbaarheid. Maar 3 maanden later ontdekte ik dat ik borstkanker had. De periode van mijn behandelingen beschouwde ik als een fulltime baan met overuren. Maar ik maakte ook ruimte voor psychologische zorg. Hoewel ik de kanker niet kon wegjagen, gaf dat houvast op de dingen waar ik nog invloed op had.’ ‘Met steun van vrienden en vooral mijn man Daniel, vond ik mijn weg. Het contact met lotgenoten bracht troost. Zo ontmoette ik Marloes, zij bewandelde het pad van ongeneeslijk zieken. Marloes motiveerde me richting uitvaartbegeleiding. Terwijl ik herstelde van mijn operatie, besloot ik de opleiding daartoe te volgen. Re-integreren na kanker is een uitdaging. Met hulp van organisaties als UWV en Stap Nu, een organisatie die kankerpatiënten helpt met hun terugkeer naar werk, kon ik weer op mijn eigen tempo aan de slag.’    ‘Na mijn ziekte verlangde ik weer naar iets voor mezelf. Ik kreeg via UWV een ondernemerscoach, en ik startte mijn eigen bedrijf. Als eigen baas heb ik het gevoel dat ik zelf aan het stuur zit. Het geeft voldoening om families te begeleiden met empathie en warmte.' 'Inmiddels staat mijn website online. Nu wacht ik geduldig af totdat mensen met een naderend afscheid - of hun dierbaren - mij benaderen voor het begeleiden van hun uitvaart. Mijn tip aan anderen in een soortgelijke situatie: wees mild voor jezelf, neem de tijd om te herstellen. Geen enkel gevoel is constant. En als je een hele goede dag hebt: houd vast, dit gevoel gaat voorbij.’ 

Het ziekteverzuim in Nederland steeg in 2022 tot 4,8%, het hoogste percentage in twintig jaar – en daarmee een van de oorzaken van de krappe arbeidsmarkt. Wij gingen de straat op en vroegen mensen naar hoe zij denken over arbeid, gezondheid en het oplopende ziekte verzuim. Dit waren de reacties 👇🏻